Naar aanleiding van de presentatie van de bundel ‘Een kerkscheuring in oorlogstijd’ (onder redactie van Wim Berkelaar en Gerard Raven) over oorlog en Vrijmaking is op 19 mei 2011 in het Reformatorisch Dagblad het artikel “’t Hart: Vrijmaking valt niet uit te leggen” verschenen (foto’s RD).
Binnenkort verschijnt ‘Een kerkscheuring in oorlogstijd’ van Wim Berkelaar en Gerard Raven (redactie). Het Archief- en Documentatiecentrum te Kampen, het Historisch Documentatiecentrum aan de Vrije Universiteit Amsterdam en Uitgeverij De Vuurbaak presenteren deze bundel over oorlog en Vrijmaking op 18 mei 2011 in Amersfoort. Plaats van handeling is de de Heilige Georgiuskerk (’t Zand 13) en de aanvangstijd is 16:00 uur.
Het eerste exemplaar van Een kerkscheuring in oorlogstijd zal worden aangeboden aan Maarten ’t Hart, die ook als spreker zal optreden. Onlangs is bekend geworden dat Maarten werkt aan een nieuwe roman “over de kerkscheuring tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen dominees elkaar vanaf onderduikadressen met pamfletten zaten te bestoken over de wedergeboorte. Het verhaal over die kerkscheuring is zó curieus, zegt hij, dat het er gewoon om vraagt precies te worden opgeschreven. “Ik kon me niet voorstellen dat die dominees zich daar druk over zaten te maken, terwijl er mensen naar de gaskamer werden gestuurd. Dan is er toch de drang om verder te schrijven.”
Voor meer informatie klik hier.
Op 19 maart 2011 verschijnt in diverse GPD dagbladen een interview met Maarten ’t Hart naar aanleiding van het verschijnen van ‘Dienstreizen van een thuisblijver’. In de PZC is de titel ‘Schrijvende huismus’, in Dagblad van het Noorden ‘Veilig thuis’. In het vraaggesprek met Marjolijn de Cocq vertelt Maarten dat hij “heel voorzichtig, ook vanwege de schouder”, is begonnen aan een nieuwe roman: “Over de kerkscheuring tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen dominees elkaar vanaf onderduikadressen met pamfletten zaten te bestoken over de wedergeboorte. Het verhaal over die kerkscheuring is zó curieus, zegt hij, dat het er gewoon om vraagt precies te worden opgeschreven. “Ik kon me niet voorstellen dat die dominees zich daar druk over zaten te maken, terwijl er mensen naar de gaskamer werden gestuurd. Dan is er toch de drang om verder te schrijven.” Hij schrijft de hele dag door, hier en daar een zinnetje, met vulpen. Urenlang achter de computer gaat niet. “Maar dan heb je toch ’s avonds één à twee pagina’s geschreven. Dus met 365 dagen in een jaar een boek.””
